Wat ging er vooraf in de strijd voor onze bevrijding.

^{Read article in english}

Na het mislukken van operatie Market Garden in september 1944 was een snelle openstelling van de haven van Antwerpen topprioriteit. De meeste aanvoer van het benodigd materiaal voor de oprukkende legers gebeurde nog vanuit de havens in Normandië, een traject van zo’n 600 km dat veel te veel tijd in beslag nam. De geallieerde legerleiding stelde dan ook met spoed een plan op om deze haven zo spoedig mogelijk in handen te krijgen. Dit moest gebeuren in samenwerking met het plan voor de bevrijding van Noord-Brabant operatie Pheasant.

De Britse 49ste Infanteriedivisie -The Polar Bears- had van 20 tot 23 oktober 1944 Wuustwezel bevrijd in het kader van Operation Rebound dat tot doel had de Duitse troepen in Zuid-Beveland af te snijden van de hoofdmacht. Zij hadden het grootste gedeelte van Wuustwezel bevrijd tot zowat aan de Nederlandse grens. Op 23 oktober 1944 werden de Britten afgelost door de Amerikaanse 104de Infanteriedivisie -The Timberwolves-. Het duurde tot 24-25 oktober eer de Amerikanen de Britse posities hadden overgenomen en hun troepen en benodigde materialen ter plaatse waren. Operatie Suitcase de bevrijding van het zuiden van Noord-Brabant kon beginnen. De Amerikanen maakten drie Regimental Combat Teams of gevechtsgroepen op basis van de drie infanterieregimenten van de divisie namelijk: het 413de, het 414de en het 415de. Omdat de Amerikanen over geen gepantserde eenheden beschikten, werden drie squadrons van het Britse 147th Regiment Royal Armoured Corps met Churchill tanks, dat in de Britse 49ste divisie was ingedeeld, aan elke gevechtsgroep als steun toegevoegd. Op 25 oktober gingen de Amerikanen op twee fronten in de aanval, het 415de op de linkerflank richting Wernhoutse Heide met Achtmaal als doel en het 414de in het midden richting Wernhoutsburg en in tweede instantie Wernhout. Ze kregen direct felle tegenstand. De 415de groep klaagde over de vele diepe grachten en de onstabiele ondergrond waardoor hun voertuigen en de zware tanks amper vooruit konden.

Zij kregen ook hevige tegenstand van Duits artillerievuur en mobiele kanonnen die rond de oude steenfabriek en Ostaaien hadden postgevat. Vanuit Wernhoutsburg vuurden de Duitsers, ondersteund door Nederlandse SS-troepen, met lichte wapens naar de oprukkende Amerikanen. Beide aanvallen kwamen tot stilstand en de eerste verliezen kwamen aan in de grote veldhospitalen die in Wuustwezel waren opgezet. Van Duitse krijgsgevangenen kwam men te weten dat hun eenheden fel verzwakt waren, maar dat er nog rijdend geschut en kleine gevechtsgroepen actief waren in de regio. Omdat er op de rechterflank richting Meer, waar de Poolse 1ste Pantserdivisie actief moest zijn, een vacuüm dreigde te ontstaan, besliste de Amerikaanse divisiestaf om de 413de gevechtsgroep een omtrekkende aanval te laten doen om contact te maken met de Polen in Meer en zodoende de Duitse troepen in de buurt van Wernhout en Zundert te omsingelen. Zware en verbitterde gevechten vonden plaats in de regio van de Mereltjesstraat, Beverstraat, Maalbergen en Maxburg aan Belgische zijde met een grote kost aan mensenlevens aan beide kanten.

Enkele goed uitgeruste Duitse gevechtsgroepen hadden zich in het bosrijk terrein verschanst en de Amerikaanse infanteristen moesten alles uit de kast halen om de streek te zuiveren. Dankzij de Britse tanks kon men de Duitsers terugslaan. De 413de groep trok dan via Maxburg en Maalbergen naar de Zundertse- en Meerseweg tot aan de vernielde brug over de Aa nabij ’t Paaltje. Ondertussen was de 414de groep doorgestoten naar Wernhout en verder om Zundert op 27 oktober te bevrijden. De 415de groep bereikte na felle gevechten Achtmaal. Breda werd op 29 oktober door de Polen bevrijd. De Amerikaanse divisie ging verder tot aan de rivier de Mark waar nog hevige strijd plaats vond. Zij zou uiteindelijk ver in het oosten van Duitsland het einde van de oorlog meemaken.